vrijdag 3 november 2017

Even bijpraten

   Het is alweer veel te lang geleden dat ik op mijn Nederlandse Blog heb geschreven! Daarom even bijpraten.

   Natuurlijk ben ik heel benieuwd hoe het jullie in de afgelopen weken is vergaan. En of jullie al wennen aan het uurtje terug op de klok waardoor 's middags de lampen weer wat vroeger aan gaan.
Het is echt herfst, na een onverwachte piek in de temperatuur blijft het nu laag in aanloop naar de winter. En die is er sneller dan je denkt! Vooral als je ziet dat er al weer een week Kerstspullen in sommige winkels liggen; mij gaat dat wat te ver. Ondanks dat ik aan het bestaan van Sinterklaas twijfel, blijf ik toch trouw aan deze Nederlandse traditie.

   De reden waarom ik lang niet heb geblogd is dat het schrijven lekker veel tijd in beslag neemt.
@abandonment_issuez (Instagram)
Ik geniet van het schrijven van mijn Engelse verhalen die geïnspireerd zijn op foto's van verlaten panden in alle maten en soorten. De fotografen die zo lief zijn om mij hun prachtige foto's te lenen, zijn zelf ook enthousiast over de verhalen mag blijken uit de feedback. Een voorbeeldje hiervan zie je in de foto waar de reactie van @abandonment_issuez (Instagram) mij bijzonder ontroert.
@sean_explore (Instagram)
Vooral omdat hij mij vertelde dat hij nooit boeken las maar door mijn verhalen is gaan lezen.

 Hetzelfde geldt voor @sean_explore (Instagram) die een 'Shout Out' voor mij op zijn Instagram account heeft gezet, ook deze laat ik hier zien; twee trouwe ambassadeurs die ik een warm hart toedraag!! Klik even op de link om hun accounts te bezoeken!
Wat fijn om te weten dat deze 2 mensen zijn gaan lezen! Want iedereen zou lezen fijn moeten vinden!

   En de verhalen worden grif gelezen! De bezoekersaantallen en unieke klicks op de verhalen lopen snel op. De feedback van anderen is ook bemoedigend!

   Mijn eigen 'Urbex' account op Instagram mag zich verheugen op een groeiend aantal volgers en likes. Ik verzin niet alleen 'Urbex' (Urbex staat voor Urban Explorers) verhalen maar mag het urbexen zelf ook graag doen! Graag benadruk ik nog even de erecode van de Urbexers: 'Je neemt alleen foto's en je laat alleen voetstappen achter'. Dus een groot respect voor de panden en aanwezige eigendommen!

   Dit brengt mij bij mijn andere passie: fotograferen. Dit doe ik al vanaf het moment dat ik een eigen camera had en de liefde groeide toen ik van lieve kennissen de analoge spiegelreflex camera van wijlen zijn moeder kreeg. Uiteraard heb ik die nog.
   In de vakanties draaide mijn digitale Olympus E400 overuren maar werd de laatste jaren vaak vervangen door een 'gewone' camera die in mijn jaszak mee kon. Het meezeulen van de grote cameratas was vaak een heel gedoe. Een cameratas die overigens 25 jaar mijn metgezel is geweest in Europa en Australië! Nu is hij vervangen door een 'camera bag slingshot' die je op je rug draagt en bliksemsnel naar voren kunt schuiven om de camera te pakken. Zelfs het statief kan mee.
De trouwe ouwe die er overigens nog als nieuw uitziet, is nu voor de nodige kabels en de snapshot camera's die niet mee hoeven.  En ik geniet weer van het fotograferen met mijn Olympus die voor mij nog jaren mee kan!!
Foto: Helen Varras

   Het leven neemt een fijne wending en ik kijk uit naar mijn toekomst. Ik hoop van harte dat dit ook voor jullie geldt!

   Kijk naar buiten, niet naar binnen en vooral niet achterom. Buiten is zo veel moois te beleven! In beeld en verhaal!



Lieve herfstgroet,

Helen

woensdag 27 september 2017

Beetje leeg....

.... maar geen, zoals dit in goed Engels heet, 'writers block'

Ken je dat gevoel dat je hoofd en lijf zoveel energie bevatten dat je er een lamp mee zou kunnen laten branden? Of alle schijnwerpers van een stadion!!
Zo'n week heb ik achter de rug en nog is mijn energie niet op, er is nog genoeg.
Toch voel ik mij een beetje leeg. Leeggeschreven is een betere benaming.

De energiestoot krijg ik altijd gratis van de herfst; de prachtige kleuren, de schitterende wolkenpartijen, de koele lucht die je mag inademen. Er is zoveel te zien, te ruiken en te beleven!
Dan word ik uit mijn zomerslaap gewekt. Eerst kleine plaagstootjes en daarna barst het los!
En als je dan ook nog met een goede vriend praat over de gedeelde liefde voor de Scandinavische winters, ja, dan komen de grote energiestoten.

Mijn lijf werd actiever (val je weer van af) en mijn hersens werkten op volle toeren: de verhalen stapelden zich op en vlogen op 'papier'. Vanuit een kort verhaal vormden zich ineens 4 verhalen en er horen er nog twee bij te komen. Ik zit er aan te denken om dat in een e-book vorm als toegift bij mijn eerst volgende boek cadeau te doen. Het is hetzelfde genre; nog even over puzzelen.

De najaarskleuren nodigden ook uit een cover voor mijn volgende boek te maken en nee, ik verklap nog niets! Binnenkort ook praten over een trailer voor dit boek. Spannend vooral omdat dit mijn eerste trailer wordt.
Goed, de verhalen.... in het Nederlands komt er op dit moment weinig uit. Op de achtergrond werk ik aan mijn roman, ook daarvoor zijn de ideeën nog lang niet opgedroogd.
Nu is de aandacht voor de verhalen in het Engels op mijn Blog 'Helen Varras' Story Book', daar is meer dan voldoende inspiratie voor.
Ik droom er niet van (of over) maar word toch 's morgen wakker met ideeën en plannen en ondanks dat ik een vast schema (discipline!!!) aan wil houden, gebeurt het dat ik direct na het ontbijt achter mijn laptop zit en de andere taken naar de middag verschuif. Of ik maak dan aantekeningen of ik schrijf het korte verhaal.

Vorige week heb ik meerdere verhalen geschreven, ook daar haal ik energie uit behalve dat ik het er in stop. Alleen de twee van vrijdag en zondag vroegen meer energie dan ik verwacht had.
Het eerste is 'Anxiety', geïnspireerd door een foto ergens in een verlaten huis genomen.
Ik mocht zelf kiezen welke foto en er waren geen richtlijnen dus ook geen achtergrondverhaal. Dat laatste vooral op mijn verzoek. Zo'n 'abandoned' foto laat ik graag zelf spreken. Ik kijk er naar en kruip er in. De voorwerpen maar ook zeker de manier waarop de fotograaf er naar gekeken heeft, wil ik in mij kunnen opnemen. Waar de fotograaf het hele pand gezien heeft, zie ik alleen maar iets binnen een klein kader.

Geen enkele fotograaf heeft hier bezwaren tegen gehad. Ze willen ook geen van allen het verhaal voordat het op mijn Blog geplaatst wordt, lezen. En heel vaak gebeurt het (vaker wel dan niet) dat het verhaal soms kippenvel bezorgend overeenkomt met de gevoelens van de fotograaf in het betreffende pand. Dat ervaren we dan beiden als heel bijzonder en soms een beetje onaards.

Toen ik door de schitterende galerie van Cameron and Evans Fine Art Photography bladerde, trof mij steeds opnieuw de misschien wel minst mystieke foto. Een foto die mijn hart raakte, waar ik veel verdriet en soms angst in zag. Het origineel werd mij gemaild en schermgroot heb ik het op mij in laten werken.
Daarna ben ik gaan schrijven en schrijven. Ik werd niet de hoofdpersoon maar was wel getuige van zijn enorme verwarring en zijn angst. Het was goed dat hij tegen het eind van het verhaal niet meer bestond; ik raakte emotioneel bij hem betrokken. Het verbaasde mij niet dat mij later verteld werd dat de fotograaf en zijn partner in dat huis enorm veel verdriet ervoeren.

Na dit verhaal had ik op korte termijn een tegenhanger nodig. Niet dat ik rond bleef lopen met 'Anxiety' - ik kon daar gewoon afstand van nemen - maar nu zocht ik naar liefde, romantiek.
Hiervoor gebruikte ik een foto van een Ierse hobby fotograaf.
Ook deze foto bleef maar roepen "ik, ik, ik....". Hetzelfde ritueel, kijken en er inkruipen. Helemaal tot de gedoofde haard op de achtergrond. En zo werd 'Wind of Seasons' geboren. Een verhaal dat zich in Noord Ierland afspeelt. En het begint zoals met alle verhalen, natuurlijk niet in deze tijd.
De hoofdpersoon is uiteraard niet biografisch -zo oud ben ik niet en alle verhalen zijn pure fictie - maar zij en ik delen wel onze liefde voor de herfst.
Eenmaal de laatste woorden geschreven, kwam ik terug in de werkelijkheid en was ik zelfs verbaasd dat ik in mijn eigen keuken zat en niet op een klif aan een woeste zee stond.
Photo: Helen Varras

En daarna was ik een beetje leeg.

Gelukkig kan ik ook
hier genieten van de wind en het uitzicht. Ik deed dat vorige week en maakte bijgaande foto. Het kijken hiernaar houdt het energiepeil in mijn batterijtje op orde!

Ik wens jullie een prachtige herfst!

Helen

woensdag 6 september 2017

Druk, druk druk....

Wie is dat niet tegenwoordig.

Niet iedereen kan het zich veroorloven niets te gaan zitten doen terwijl het geld binnenstroomt, al of niet als rente uit een opgebouwd kapitaal of een onverwachtse meevaller van welke loterij dan ook.

Beide opties zijn niet op mij van toepassing, een vaste baan zou ik graag willen hebben maar heb in dit geval mijn leeftijd niet (meer) mee en heb mij - overigens geheel onvrijwillig - aan moeten sluiten bij het legertje werkloze 55-plussers dat niet meer aan de bak schijnt te kunnen komen maar daar wel enorm z'n best voor doet. En dat terwijl ik toch 4 talen spreek!! :-)
Gelukkig dat schrijven mijn passie is en 'selfpublishing' dankzij het internet mogelijk is, maar nog steeds voorziet het mij niet van het broodnodige inkomen! Wie durf het met mij aan??

Naast het schrijven zoek ik een koper of kopers voor de inhoud van het poppenmuseum van wijlen mijn moeder.
Mijn moeder verzamelde antieke, oude, karakter en levensechte poppen. Een verzameling die zij aanvulde met kleertjes, meubeltjes, echte en miniatuur kinderwagens, wiegjes en babystoelen en kinderserviesjes.
Na haar dood hebben hele lieve vrienden zich daarover ontfermd en een naar mijn moeder vernoemd museum ingericht. Helaas kampen deze lieve vrienden met gezondheidsproblemen en moet het museum opgeheven worden; de inhoud is te koop, of in zijn geheel of in 'onderdelen'.
Mocht één van mijn lezers belangstelling hebben dan graag contact met mij opnemen via het formulier op dit blog.

Ook mijn eigen inrichting moet opgeruimd worden, wat kan een mens allemaal 'verzamelen' in zoveel jaren van zijn (haar) bestaan! En dan heb ik het niet eens over de enorme hoeveelheid boeken!!

Dan is er nog het onderhoud van huis en tuin, ik ben dus even heel erg blij dat het vandaag echt herfstweer is waardoor ik zonder schuldgevoelens binnen aan de slag kan.

Wat ik ook heb gedaan de afgelopen weken, is de vertaling van mijn eerste boekje 'Observaties' dat  nu in het Engels als 'All Sorts Of People !' te koop is. Wereldwijd op vrijwel alle sites waar e-boeken besteld en gedownload worden. Meer informatie op deze pagina waar ik ook de rechtstreekse links naar de verkooppunten op een rijtje heb gezet.
De statistieken vertellen me dat de pagina goed bezocht wordt! Sluit je dus aan bij de eerdere bezoekers... (dank!)

Terwijl ik naar de regen kijk, luister naar klassieke muziek en mijn blog bijwerk, zie ik mij ondanks de noodzaak voor een inkomen, toch als een heel gelukkig mens dat jullie veel gezondheid wenst!

Helen


vrijdag 25 augustus 2017

Verslaafd aan Verbouwen (kort verhaal)

   Carel verheugde zich buitengewoon op zijn pensioen.
Als hem gevraagd werd wat hij daarna ging doen zei hij vol overtuiging: "Verbouwen!!".

   De jongste uit een gezin met 3 jongens: Anton, Bernhard en Carel - de C in plaats van de verwachte K was dus door zijn ouders weloverwogen gekozen.
Een gezin waar iedereen de handen uit de mouwen stak en de kinderen zich al vroeg bewust waren van hun kwaliteiten. En Carel had er vele, sommige deelde hij met anderen maar het verbouwen was van hem.
Niet dat Carel in de gaten had dat anderen afgeleerd hadden zich er mee te bemoeien, daarvoor stond hij te hoog op zijn voetstuk. Daar niet door anderen op gezet maar door zichzelf.

   Hij verheugde zich zó ontzettend op zijn pensioen en de verbouwing waarvan de tekeningen al lang klaarlagen, dat hij niet in de gaten had dat hij hierdoor zijn werk verwaarloosde en de collega's met minder raad en daad terzijde stond. Niemand op kantoor vond het laatste een probleem, integendeel. Maar het eerste wel en ook zijn werkgever kon niet wachten tot Carel vertrok.
Na zo veel jaren vaste dienst was zijn baas nog wel zo netjes een ontroerende afscheidsreceptie te organiseren waar Carel (en op de 5e plaats zijn vrouw Anna) in het middelpunt van de belangstelling stond.
Een receptie waarvan de foto's thuis aan de muur hingen en waar Carel nog graag over mocht praten.

   Hij kon er niet onderuit; de vakantie met Anna, dat had hij haar beloofd en zij verheugde zich op een paar weken alleen met haar man. Want daarna wist Anna (de oudste uit een gezin met 5 dochters: Anna, Bertha, Chrisje, Doortje en Elsje - de ouders waren goede vrienden van de ouders van Carel) begon de grote verbouwing en de volgende vakantie zou nog lang op zich laten wachten.

   Helaas voor Anna was deze vakantie niet zo leuk als ze gehoopt had. Ze lagen veel op het strand; Carel op zijn buik waar hij zijn zelf geschreven en meegebrachte verbouwingsdraaiboek steeds weer opnieuw las.
En tijdens de etentjes in het hotel wist hij over niets anders te praten; ze werd stapelgek van hem en verlangde op een gegeven moment zelfs naar huis waar Carel zich eindelijk kon uitleven.

   Ze waren nu een aantal jaren verder en de grote verbouwing was een feit. Ontegenzeggelijk was Anna blij met het resultaat want eerlijk is eerlijk, verbouwen kon Carel!
Maar tot Anna's grote schrik bleef Carel verbouwen. Niet zo ingrijpend meer als eerst, daar was geen ruimte meer voor, maar toch. Soms had ze het gevoel dat hij het liefst van voren af aan begon en met sommige dingen deed hij dat ook. Vooral de afwerking van het timmer-, verf- en metselwerk. Hij bleef schuren, zagen, bikken en metselen. Horendol werd ze, ze kon steeds slechter tegen die eeuwige herrie. Carel kon er steeds beter tegen: hij vertikte het om oorbeschermers te dragen en had niet in de gaten dat Anna steeds harder moest praten en de televisie steeds een streepje in geluid omhoog ging.

   Eindelijk ging Carel accoord met het voorstel van Anna om er eventjes twee weken tussenuit te gaan in eigen land. Wederom geen succes; na een daverende ruzie midden op de Hoge Veluwe, keerde Carel in zijn eentje terug naar zijn verbouwing.
Anna, die had gedacht dat ze de komende anderhalve week alleen niet leuk zou vinden, genoot met volle teugen van de stilte van de natuur en de leuke gesprekken met de mensen in de stad. Zelfs alleen op een terrasje zitten vond ze leuk en ze begon de stem van Carel, inclusief zijn lofprijzingen aan zijn eigen adres, steeds minder te missen.
Helaas kwam er voor Anna een einde aan deze rust en moest ze terugkeren naar Carel. Maar niet voordat ze een prachtig plan had bedacht om hem het zwijgen op te leggen en een einde te maken aan zijn verbouwingsverslaving.

   Zoals ze wel wist, kreeg ze bij thuiskomst een ellenlange update over wat hij in de anderhalve week gepresteerd had, dat hij alle diepvriesmaaltijden had opgemaakt en hoe laat ze vandaag konden eten. Over Anna's solitaire vakantie werd niets gevraagd. Dit sterkte haar in de overtuiging dat ze zelfs minder opvallend was dan een baksteen en haar besluit stond vast. Ze had er schoon genoeg van en begon de volgende dag vol overgave aan haar voorbereidingen waarvoor ze enkele uren in de stad doorbracht.

   Eindelijk was het dan zover, de Grote Dag met hoofdletters, De Dag dat zij de touwtjes in handen ging nemen.
   Terwijl Carel direct na de lunch even op de bank zijn ogen ging sluiten om nieuwe krachten op te doen - en dat ontaarde altijd in een half uur diepe slaap met bijbehorend gesnurk - verdween Anna naar haar auto waar ze met grote moeite het zware pak uit de kofferbak tilde en naar de garage bracht. De vrolijke linten tot een ingewikkelde strik geknoopt,  trilden onder de inspanning van haar spieren. Met een zucht van opluchting zette ze het ding op de werkbank.
Daarna liep ze op haar tenen naar boven terwijl ze Carel beneden hoorde snurken.

   Geheel verdiept in de uitvoering van haar volgende plan, hoorde ze niet dat Carel wakker was geworden en zonder naar Anna te zoeken, weer naar de garage was gelopen om zijn werkzaamheden te hervatten.
Anna bekeek net haar ietwat uitgezakte halfnaakte lichaam in de grote passpiegel toen ze de cirkelzaag hoorde aanslaan. De cirkelzaag die ze voor Carel had gekocht, de verrassing die hij niet had mogen uitpakken. Nog niet tenminste......

   De enorme schreeuw die door merg en been ging, deed de haren op Anna's lijf recht op staan. Zonder nadenken holde ze naar beneden, de deur uit de garage in waar ze een bijna onherkenbare Carel vond die met lege ogen naar de verzameling ladders, planken en andere bouwmaterialen in de rekken aan het plafond staarde. Naast hem lag de cirkelzaag; de linten vastgelopen in de draaiende as die nog steeds met veel lawaai zijn omwentelingen maakte.

   Anna wist niet of ze lachen of huilen moest, zo had ze Carel nu ook weer niet het zwijgen willen opleggen; dat had ze op een hele andere manier willen doen. Teleurgesteld en verdrietig keek ze omlaag langs haar lijf naar het uiterst pikante rode lingerie setje en dacht: "Toch nog voor niets gekocht..."

Helen



dinsdag 15 augustus 2017

Allemaal lieverds

Toch leuk om te horen waarom ik al een poosje niet op mijn Nederlandse Blog heb geschreven, dat doet een mens goed.

Mijn Engelse Blog heb ik wél bijgehouden met korte verhaaltjes die het resultaat zijn van 'verliefd' worden op foto's. En nee, ik heb het hier niet over foto's van knappe mannen. Alhoewel... op The Sitter ben ik best wel een beetje verliefd geworden. Beslist liefde op het eerste gezicht. Ik zag zijn foto op Instagram en viel als een blok voor zijn prachtige ogen en mond. Al schrijvend werd die verliefdheid heviger. Wat een cultuurschok toen ik aan het einde van het verhaal ineens in de 21ste eeuw terugkwam! Maar The Sitter mag voorlopig mijn desktop sieren.

Ik heb het over foto's van 'abandoned places and derelict houses'. En niet van de minste fotografen! Ik ben dan ook zo blij met diegenen die mij toestemming geven hun foto's te lenen voor mijn korte verhalen.
Abandoned (verlaten) huizen, fabrieken en zelfs laboratoria zijn over de hele wereld te vinden. Ook in Zweden waar ik korte tijd mocht vertoeven en ook ik heb mij 'schuldig'gemaakt aan het verkennen ervan. Maar zoals de erecode van deze wereldwijde groep verkenners luidt: "bewonderen, fotograferen maar met respect en niets meenemen".

Het Blog dat jullie nu bezoeken liep dus even achter, net als het schrijven aan mijn boek, Ik heb geen 'writers block', ik heb het gewoon even uit mijn hoofd moeten zetten. Neem van mij aan dat dit niet gemakkelijk is. Verhalen draaien nu eenmaal rond in mijn hoofd. De grote lijnen van mijn boek (de details noteer ik keurig in mijn schrift) en de korte verhalen die soms binnen een uur klaar zijn maar soms een paar dagen moeten groeien.

Waarom ik dan wel even 'afwezig' ben geweest? Deze zomer heb ik erg veel aanloop zoals dat heet; veel verwachte en onverwachte visite. Maar ook logées die veel gezelligheid en gesprekken meenemen. Sommigen heb ik lang niet gezien, anderen minder lang maar allemaal zeer welkom.
Ook de telefoon staat zelden stil. Er wordt wat gepraat in huize Helen!

En dan komt het punt dat mijn hoofd een beetje erg vol wordt en ik mijn laatjes 's avonds niet meer dicht krijg; er hangt van alles uit: losse notities, gesprekken, achterstallige huishoudelijke zaken zo
als de tuin, auto wassen, strijkwerk (dat ik als erg rustgevend ervaar, een soort therapie), de ergernis om een onwillige laptop in afwachting van de 'nieuwe' en 1000 en 1 andere kleine dingetjes die zich langzamerhand opstapelen.

Onder mijn lezers zullen ongetwijfeld mensen zijn die dit herkennen.

Het wordt tijd om terug te keren naar een vast ritme, mijn boek en naar Helen.
Maar eerst de lopende afspraken want eerlijk is eerlijk, mijn gasten zijn allemaal lieverds!

Helen

donderdag 3 augustus 2017

Bundel De Zon als eBook verkrijgbaar

Op 15 juli jl schreef ik hier al over de schrijfwedstrijd De Zon van Leessst Uitgeverij

https://www.bruna.nl/ebook/de-zon-9789491863097Tot mijn enorme verrassing en uiteraard grote plezier bevond ik mij onder de deelnemers wiens verhalen gepubliceerd werden. Met 'Brandende Getuige' hoorde ik bij de winnaars. Natuurlijk staat dit in de bundel De Zon. Maar ook 'Gemiste Warmte' is gepubliceerd.

De Zon heb ik intussen gelezen en ik werd getroffen door bijzondere verhalen en gedichten van de andere auteurs en beveel de bundel dan ook van harte aan. Zij is verkrijgbaar bij Bruna.nl (gewoon even op de link klikken).

Een andere fantastische reden om het eBook (3,95 Euro) aan te schaffen is dat er een gedeelte van de opbrengst naar het KWF Kankerfonds gaat. Doen dus!

Je komt direct bij het boekje door niet alleen op bovenstaande Bruna link te klikken, maar ook via de foto.

Ik wens jullie allemaal heel veel leesplezier!

Helen


dinsdag 25 juli 2017

Dat is andere koek!

Dat zijn statistieken!

Nu ben ik niet iemand van statistieken. Mijn goede vriend Jean Mercier is dat wel.
Jean en ik kennen elkaar uit de tijd van Skype. We kwamen elkaar regelmatig tegen op het gebruikersforum. Beiden waren we 'gebruikers' van het eerste uur en herinneren ons nog dat er "wel 1000 mensen tegelijk on-line waren!!" We waren niet direct verslaafd aan Skype maar het scheelde niet veel.

Tegelijk (met 1 dag verschil in het voordeel van Jean) zijn we in augustus 2006 een Blog gestart rond Skype.
Jean met Skypenumerologo (statistieken, en daar is hij goed in!) en ik met Skypelifestyle, toen nog niet wetende hoezeer Skype mijn leven zou beinvloeden; ik werd daar in 2007 namelijk ingelijfd als Head of Communities and Forum Operations en mocht 3,5 jaar deel uitmaken van een fantastische groep zeer gedreven en enthousiaste mensen.

Onze Blogs werden uitzonderlijk goed bezocht, we communiceerden ook met de lezers.
Ik kan niet in de bezoekersaantallen van Jean's Blog kijken maar bij mij waren er soms 160 bezoekers per dag. Een onderwerp werd zelfs 3841 keer bezocht.
Jean bleef bloggen, maar ik ben in 2010 gestopt, er kwamen andere dingen op mijn pad. Zo gaat dat in een leven.

Na 2010 heb ik zo nu en dan nog wel een privé Blog bijgehouden. Echter in het vroege voorjaar van dit jaar (2017) ontstond de wens een Helen Varras Blog te maken. Het Blog waar je nu bent.
Zoals ieder nieuw Blog, moet het naamsbekendheid krijgen en ook nog eens leesbaar zijn.  Een Blog moet groeien, je voedt het niet met water en met kunstmest maar met letters, woorden en zinnen. Daarbij komt nog dat Helen Varras (nog) niet zo bekend is als Skype..... ;-)

Omdat Engels een prachtige taal is, ik dit graag spreek en een groot deel van mijn (Facebook) vrienden zich buiten de Nederlandse grenzen bevinden, ben ik teruggekeerd naar het Skypelifestyle Blog en kwam daar tot de ontdekking dat het nog steeds bezocht werd met een gemiddelde van 30 clicks per week.
Ooit was ik van plan het Blog te verwijderen maar dit vond ik ineens zonde. In plaats daarvan heb ik het Blog aangepast en zet ik er nu voornamelijk mijn Engelstalige verhalen op. Vaak verhalen die hun bron vinden in foto's van verlaten huizen, schuren, bedrijfspanden. En niet zomaar foto's! De fotografen zijn stuk voor stuk begaafd. Jullie vinden hun namen, websites of Instagram accounts onder elk verhaal.

En warempel, de unieke clicks begonnen al snel op te lopen naar 90 per week, 180 en meer, dat is veel meer dan op 19 maart 2017. Hierdoor heeft het Blog vorige week de 50.000ste bezoeker gezien. Momenteel staat de teller op 50.504 unieke clicks.
De Amerikaanse bezoekers gaan aan kop met 16818 clicks, gevolgd door Rusland (5568) en Duitsland (2597). Australië staat onderdaan met 366 bezoekers.

Mijn Nederlandse Blog, gestart op 14 februari 2014, staat nu op 2643 unieke clicks. De Nederlanders aan kop met 1853. Daarna komen Amerika (337) en Duitsland (117). Ierland deelt samen met Engeland de laatste plaats.
Op beide Blog's staat Duitsland no. 3. Geen idee welke conclusie ik daar aan kan verbinden, het valt gewoon op. Misschien dat Jean dat weet.... ;-)

Nu kan ik jullie ook nog gaan lastigvallen met statistieken van platforms (Window's, Linux enz) en waarvandaan de bezoekers de Blog's hebben gevonden (Chrome, Firefox, Facebook, Instagram....), maar ik weet zeker dat ik hiermee niet jullie aandacht ga vasthouden. Bovenstaand zal al slaapverwekkend genoeg zijn geweest!

Ik was dus niet 'van de statistieken' maar moet eerlijk bekennen dat ik dit langzaam maar zeker wel begin te worden. Mijn statistieken zijn niet meer alleen maar nummertjes; ze leren mij welke Blog post's meer bezoekers trekken. Dat een aanhef zeker bijdraagt aan het aantal click's en dat #hastags en 'labels' wel degelijk hun nut hebben.

Maar waarom het verhaal The Camera op 1 dag ineens door 'half' Ierland werd gelezen, daar ben ik nog niet uit..... Het verhaal Dance! was een logischer keuze geweest voor dit gastvrije en bovenal muzikale volk!

Helen


donderdag 20 juli 2017

Aaaaarggghhh.....!!

De afgelopen week was een "Aaaaarggghh..." week en zo'n week moet je niet onderschatten!
Aaaaarggghh-weken vreten energie! Ze zijn frustrerend, halen niet het beste in je naar boven en veroorzaken vaak 'moord'neigingen. Nou ja, niet heus natuurlijk maar toch.....

Ik zal eerst even uitleggen dat ik mijn Blog's bijhoud en mijn verhalen schrijf op een 10 jaar oude Asus laptop met Windows Vista.
Het zal algemeen bekend zijn dat Vista, net als eerder XP, ermee stopt. En dan bedoel ik dat er geen updates meer komen (niet dat dit wat uitmaakt, updaten doen ze sowieso niet meer en het is niet te verhelpen). Aan het einde van het Vista tijdperk word ik regelmatig vriendelijk herinnerd door Firefox, mijn favoriete browser sinds mensenheugenis (hier overdrijf ik wat).
Inderdaad heb ik mijn 12 jaar oude XP ook nog maar dat was mijn werkpaard in de tijd dat ik voor Skype werkte en een 80 urige werkweek de gewoonste zaak van de wereld was. De XP laptop draaide bijna dag en nacht. Daarnaast stond later de Vista als mijn test laptop en een 3e scherm zodat ik oneindig veel tabbladen open kon hebben en de cursor zo had ingesteld dat hij vrolijk van het een naar het andere scherm kon wandelen.
Dus dat de XP laptop onwerkbaar is geworden, behoeft geen uitleg. Regelmatig opgeschoond geeft hij langzaam maar zeker de geest en staat er bijna geen letter meer op de toetsen, blind kunnen typen is dus een vereiste.

Wat ik echt heel jammer vind (ook al begrijp ik de solidariteit wel, ze hebben zolang samengewerkt) is dat mijn Vista nu ook tekenen van oververmoeidheid begint te vertonen. Hij wordt ontzettend traag, het duurt eeuwen voor een website opent, documenten nemen de tijd enz.
Leuk als je op je blogs werkt, je documenten (lees 'boek') open hebt staan, je e-mails wilt checken en beantwoorden enzovoort.
Twee jaar geleden is de Vista opgeschoond maar het begint weer van voren af aan en om nu weer 'het kind van de rekening' te zijn - want opschonen gebeurt niet gratis - heb ik na lang nadenken besloten op zoek te gaan naar een nieuwe(re) die er een paar jaar tegenaan kan maar vooral ook binnen mijn budget past.
Als jullie een beetje gegoogled hebben dan weet je dat maar heel weinig schrijvers een full time inkomen hebben.... Ik hoor dus bij de 'veel'.

Gelukkig heb ik twee soepele smartphones die ik naast de laptop gebruik voor het googlen en de mails. Je kunt nu eenmaal niet een boek schrijven op een smartphone.
Ik ben een enthousiast Instagrammer en op mijn Engelstalige Blog 'Skypelifestyle' weef ik onder andere verhaaltjes (uiteraard met toestemming!!!) rond foto's van fotografen van verlaten gebouwen en oorden, in het Engels 'Abandoned Places'.
Zo'n foto uploaden naar mijn blog was vroeger een fluitje van een cent, maar nu............ spaar me!
Ik kan rustig een kopje thee gaan inschenken, een rondje door de tuin maken, een puzzeltje oplossen en dan terugkeren naar de laptop (overdrijven is mij vandaag niet vreemd...). Jullie begrijpen wel wat ik bedoel.

Ik kijk uit naar een nieuwe(re) laptop maar neem node 'afscheid' van mijn oude getrouwen. Ik ben misschien een rare maar ik ben toch wel aan ze gehecht geraakt. Ik weet er de weg,  snap het besturingssysteem en kan de meeste problemen zelf verhelpen en herstellen, iets waar ik de afgelopen dagen te druk mee ben geweest... vandaar Aaaaarggghhh!!! Maar aan alles komt een eind: dag XP, dag Vista, we gaan er nog heel eventjes een fantastische tijd van maken en dan mogen jullie definitief met pensioen.

Helen

zaterdag 15 juli 2017

Schrijfwedstrijd

Meedoen aan een schrijfwedstrijd is behalve spannend, ook ontzettend leuk!
Het onderwerp landt direct in je hoofd of je moet er even over nadenken. Dit laatste gebeurt de hele dag door. Vaak ligt bij mij het eind van een verhaal al vast en rijpt de rest langzaam maar zeker. En als het verhaal klaar is, komt de titel pas naar voren.

Zo deed ik ook mee aan de verhalenwedstrijd van Uitgeverij Leessst voor de Bundel De Zon.
Het ene verhaal stroomde uit mijn pen, het andere had een een iets langere rijpingsperiode nodig. Dat maakte het voor mij ook extra spannend. Natuurlijk hoop je dat in ieder geval 1 van de verhalen op zijn minst de longlist haalt; alles wat daarna komt is een absolute bonus.
En welk verhaal zou dan de longlist of shortlist halen? En wanneer krijg je de uitslag?
Tijdens een eerdere deelname bij een wedstrijd van een andere uitgever, werd er geen verhaal van mij geselecteerd. Niet getreurd, schrijven is een passie en ik ga gewoon door, was mijn eerste reactie. Ik ben nog lang niet uitgeschreven!!

Groot was mijn verrassing toen er vanmorgen een e-mail van Leessst binnen kwam rollen waarin stond dat ik bij de 5 winnaars stond!! Toen ik verder las ontdekte ik dat beide verhalen opgenomen worden in de Bundel De Zon. Jullie nemen het mij natuurlijk niet kwalijk dat ik even een vreugdedansje heb gemaakt.
Maar mijn dankbaarheid was minstens net zo groot. Evenals mijn oprechte felicitaties voor mijn medewinnaars op 1 en 3! Ik ben zo verschrikkelijk benieuwd naar jullie (en alle andere) verhalen!! Ik kan bijna niet wachten tot 1 augustus wanneer het e-boek verschijnt en ik de verhalen van jullie kan lezen.

Op het Blog van Leessst zijn de winnaars gepubliceerd, ook waar het e-boek voor €3,95 na 1 augustus te koop is. Het papieren boek van  €12,95 (ex verzendkosten) kan tot 1 augustus besteld worden. Uiteraard doe ik dat zelf ook, moet ik wat extra boeken bestellen dan hoor ik het graag.

Belangrijk is dat er van ieder verkocht e-boek € 1,- naar KWF Kankerbestrijding gaat!!

Last but not least een woord van dank aan de inzet van de jury van Leessst en de lovende woorden aan ons schrijvers. Ik kan jullie wel zoenen!!

Helen

vrijdag 7 juli 2017

De Anjers en de kater (kort verhaal)

Voorzien van een dosis gezonde spanning, liep ze heen en weer in de zitkamer op de eerste verdieping.
Het hielp niet mee dat hij vastzat in het drukke verkeer op de M1 ook al had ze dat rond deze tijd van de dag wel kunnen vermoeden.

Haar vriendin Beatrice begon te lachen: "Ben je zo zenuwachtig? Straks valt hij enorm tegen!"
"Maar hij is zo leuk in zijn mails en heeft zo'n leuke stem aan de telefoon. En hij heeft een positief karakter, anders zou ik deze afspraak niet hebben gemaakt!" En weer liep ze naar het raam dat uitkeek op de parkeerplaats, zijn rode auto kon nu ieder moment om de hoek verschijnen.
Ze moest alert blijven want ze hadden afgesproken elkaar voor het eerst in de auto te ontmoeten zodat hij het bandje met de muziek die ze beiden zo mooi vonden, kon draaien.

Uren hadden ze besteed aan het elkaar beter leren kennen via e-mail en later ook tijdens telefoongesprekken. Het klikte zo goed dat ze hadden afgesproken elkaar in Engeland te ontmoeten. Hij had een vergadering in de buurt van het huisje waar ze altijd tijdens haar bezoeken aan dit prachtige land logeerde en zij had een paar dagen vakantie.
Dierbare vriendin Beatrice, van oorsprong een Engelse met een aangeboren gevoel voor humor, vond het heerlijk om mee te gaan. In de afgelopen dagen hadden ze ontzettend veel gelachen.

En nu de grote ontmoeting. Hij had haar gevraagd van welke bloemen ze hield. "Het liefst rozen" had ze geantwoord. "Maar aan Anjers - en vooral rode - heb ik een absolute hekel!" Hij knoopte het in zijn oren.
Zij wist dat hij zo nu en dan van een zoet glaasje hield en nam een fles likeur  mee.
Terwijl ze naar de glimlachende Beatrice keek, realiseerde ze zich dat ze haar de oren van het hoofd had gekletst en ze bood haar excuses aan. "Niet nodig, maar ik ben wel ontzettend nieuwsgierig geworden!!"

Eindelijk zag ze de auto de parkeerplaats oprijden. "Daar is hij!!!" en ze holde de trap af, de keuken door, de deur uit en sprong bijna in de auto waarvan hij de deur al openhield.
Ze was op haar werk voldoende getraind om haar gezicht in de plooi te kunnen houden dus zag hij niet wat haar hersens probeerden te verwerken: een gezette man die zo hard transpireerde dat het water van zijn gezicht gutste. Een man met een pak zo verschrikkelijk gekreukt dat het sprekend op een harmonica leek. Een man die met bevende vingers het bandje met hun lievelingsmuziek aan wilde zetten maar steeds het terug- of doorspoelknopje indrukte in plaats van 'play'.
Een man die door zijn beperkte lengte op zijn knieën moest gaan zitten om een bos bloemen van de achterbank te kunnen pakken.
Een man wiens handen zo hard trilden dat de knoppen van de bloemen in het rond vlogen; ze zag steeds het prijsstickertje van het pompstation  voorbij komen.

Anjers!! Rode anjers waarvan de knoppen nu tussen de colablikjes, snoeppapiertjes en lege boterhamzakjes op de vloer van de auto lagen.

Ze kon er niets aan doen maar ook een paar uur later kon zijn gevoel van humor het niet winnen van de rode anjers (nou ja... niet alleen de anjers...)

En het flesje drank? "Ik heb het in 1 keer leeggdronken toen ik begreep dat het nooit wat wordt tussen ons. Nu nog over de kater heen zien te komen!"

Helen

dinsdag 4 juli 2017

Hier is het ook al zo gezellig!

Kinderen, zelf heb ik ze niet, vaak wordt er dan gedacht dat je niet van kinderen houdt. Mis... kinderen zijn fantastisch! Het leukste vind ik ze als kleuter en ze je aan het lachen maken met hun uitspraken.
Of als tieners wanneer ze te klein zijn voor tafellaken en te groot voor servet. Ook zo'n heerlijke maar rake uitspraak. Zelf vond ik mijn tienerjaren maar niets: jaren van frustraties, opspelende hormonen, verliefd op de verkeerde en de verkeerde op jou. En dan nog de middelbare school waar je je doorheen moet worstelen; 's morgen opgesloten worden, verplichte uurtjes en aan het eind van de dag weer losgelaten worden.
En dan mag je tussendoor ook nog niet eens naar buiten zitten staren en je verliezen in de vele toekomstdromen, het mooie weer, de fascinerende sneeuwbuien waarvan ik altijd dacht dat ze op zouden houden als ik niet bleef kijken..... Op school voelde ik mij vreselijk opgesloten.
De enige uurtjes die ik leuk vond waren de opstellen tijdens de Nederlandse les, vooral de vrije onderwerpen. Hiermee kon ik mij vrijelijk 'buiten de school' wanen en mij helemaal uitleven.

Terug naar kinderen. En hun uitspraken. Ik denk aan mijn toen nog kleine buurmeisje. Zij was 3 toen ze naast ons kwam wonen en verbaasd was dat wij geen Achterhoeks spraken maar Nederlands.
Dit bracht haar in verwarring, ze kon dan ook niet nalaten te vragen: "Zegg'n jullie noe Peers of Poars?" Nee, lieverd, wij zeggen 'paars'.

Mijn vader las haar voor uit het Grote Sprookjesboek, ze luisterde ademloos. Toen het verhaal uit was zei ze in haar beste Nederlands: "Leest u nog eens voor van Assepoester met haar stijfmoeder en stijfzusters?"

In 2006 werkte ik - toen 51 jaar - bij een permanente tentoonstelling waar op een dag een vader met zijn 4 jaar oude zoontje kwam. Het joch raakte niet uitgekeken op de zieke vogel die bij mij achter de balie stond en op gezette tijden medicijnen kreeg. Toen ik de rekken met folders ging aanvullen, hielp hij enthousiast mee en kletste honderduit over zijn tamme konijn dat thuis was. Maar het werd voor hem tijd om naar huis te gaan, hij liep aan de hand van zijn vader al bijna buiten toen hij ineens weer naar binnen holde en tegen mij zei: "Kom je ook een keertje bij mij spelen?"
Dit voelde als het grootste compliment van de wereld!

In 2009 werd het huis verbouwd, de aannemer moest een zaterdag doorwerken en vroeg of hij zijn 3 zoons mee mocht nemen; leeftijd 4, 7 en 12. Natuurlijk, ik organiseerde een cake- en pannekoekbakdag waarbij de jongste boven op een stoel tot aan zijn oren in het meel zat.
Mijn inrichting (inclusief de WC) lijkt in niets op een toonzaal van Jean de Bouvrie of de catalogus van Ikea, kennelijk vond de jongste dit leuk. Hij moest op een geven moment naar de WC maar wilde in zijn eentje, zo groot was hij al. Ik zag hem gaan; bij de WC stond hij op zijn tenen naar de deurkruk te reiken, deed de deur open, keek naar binnen, draaide zich om en riep luid naar zijn broers: "Kom eens kijken! Hier is het ook al zo gezellig!"

Maar tieners kunnen er ook wat van!
Een welbespraakte en zeer spontane 14 jarige dochter van een bevriend dierenarts bij wie ik stage liep op mijn 43ste, kon behoorlijk rake opmerking maken waarmee ze graag reacties uitlokte. Ik vond haar amusant, herkende iets van mijzelf en moest vaak om haar lachen. Op een gegeven moment stond ze in de praktijkruimte wat te dralen terwijl ik aan het opruimen was.
"Weet je" begon ze "Toen papa zei dat er een stagiaire kwam dacht  ik 'leuk, iemand waar ik lol mee kan trappen' maar nu is er zo'n middelbaar mens waar ik niet tegenop kan!!"

Een van de zoons van een part time baas, de knul was 15, ging mee in het gehuurde vrachtwagentje om overjarige administratie te laten vernietigen. Ik was toen 47 en zat achter het stuur.
Het was een leuk joch dat heel graag boeken las, hij leende er dan ook veel van mij waar we achteraf over discusieerden. Een serieuze tiener die behoorlijk verstandig uit de hoek kon komen.
Maar terwijl hij daar naast mij zat en ik de vrachtwagen achteruit de hal van het vernietingsbedrijf inreed, werd ik toch even geconfronteerd met zijn echte leeftijd. Hij zei: "Voor een oude vrouw rijd je nog hartstikke goed!"

Ach, kan het kwaad om door de jeugd weer eens met beide benen op de grond gezet te worden? Welnee....

Ze worden veel te gauw groot en veel te snel wijs. Vandaag moest ik even aan hun onschuldige jaren denken, mij afvragend hoe het met het jochie met het konijn zou gaan.

Met het buurmeisje van 3 heb ik nog steeds contact; intussen is ze zelf moeder van prachtige zoons.

Geniet van ze, ze zijn groot voor je het weet!

Helen

maandag 26 juni 2017

Heimwee.... wat is dat? Zomaar een gedachte

'Heimwee is het gevoel van verlangen naar huis, of algemener gezegd, naar de geborgenheid en de zekerheden van het bekende'

Deze definitie heb ik steeds opnieuw gelezen, natuurlijk klopt het want je hebt nooit heimwee naar iets wat je niet kent of meegemaakt hebt. Toch???
Het gevoel van verlangen naar huis, daar zou ik liever willen zeggen 'thuis'.
Want wat is huis.... waar je ook woont of gaat wonen, je neemt altijd jezelf mee (zei mijn wijze lieve moeder).
En waar voel jij je met jezelf dan het meeste thuis. Ik zou mij niet thuis voelen op 3 hoog achter en bevind mij dan ook in de bevoorrechte positie dat dit niet hoeft.

Je voelt je thuis bij je geliefde, je gezin, je huisdieren, je geliefde spulletjes, je (droom)baan en zo kan ik nog wel even doorgaan. Betekent dit dat je bang bent voor het onbekende? Nee, dat denk ik niet maar dat is natuurlijk voor iedereen totaal verschillend.

Wanneer heb je heimwee, dat is een goede vraag.
Hoogst waarschijnlijk in een periode in je leven dat het allemaal niet zo soepel loopt. Dan heb je heimwee naar vroeger of naar rust.
Of wanneer je verlaten van huis en haard op een plek zit waar je helemaal niet wilt zijn, al of niet door het toeval.
Alweer 17 jaar geleden zat ik geheel uit vrije wil in Australië, een prachtig land waar veel backpackers naar toe gaan en waar iedere Nederlander zowat familie heeft wonen.
Van mijn overbuurvrouw in Nederland kreeg ik als leesvoer het boek 'Toen God verdween uit Jorwert' van Geert Mak, mee.
En midden in dat prachtige Australië waar ik door familie hartelijk verwelkomd werd, waar het 35 graden was, de mooiste vogels vliegen en zingen, het in de natuur naar eucalyptus ruikt, de zon en maan aan de andere kant opkomen, de oceaan de mooiste kleuren blauw heeft, kreeg ik door het boek van Geert Mak een onbedaarlijke heimwee naar Friesland. Een heimwee dat echt pijn deed. Dat moesten de genen van mijn Friese voorouders zijn, dat kon niet anders. Ik kon niet wachten op het vliegtuig naar Nederland.
Hoe mooi mijn vakantie ook was, ik wilde terug. Het gevoel was bijna zo intens als verliefd zijn: vlinders in je buik, je hart en je hoofd zijn er vol van. En dat terwijl ik niet bekend sta om enige vorm van heimwee. Als alles thuis goed verzorgd is, kan ik maanden achtereen wegblijven.

Kan je heimwee hebben naar iets dat in je genen zit? Iets waar je voorouders zich bij thuis voelden?
Mijn Friese voorouders hielden van bossen en land. Dan er zijn er nog Engelse en Zweedse voorouders, die genen heb ik ook. Maar de genen van de Duitse en Vlaamse voorouders houden zich opvallend rustig. Zowel in emoties als taal.

Heimwee, een verlangen naar iets wat je kent, waar je je thuis of veilig  bij voelt, wat je graag opnieuw wilt beleven, waar je gemakkelijk kunt aarden, maar vooral ook wat je mist. Je mist iets of iemand waar je van houdt, dat bekend voor je is. En dat hoeft niet altijd geborgenheid te betekenen. Het kan ook 'avontuur' zijn. Immers, als je terugkeert naar de plek of het gevoel waar je heimwee naar hebt, betekent dat toch altijd een nieuwe toekomst. Het oude komt nooit meer terug.

Heimwee naar een basis, dat spreekt mij meer aan. Een basis waarop je verder bouwt.

Helen

donderdag 22 juni 2017

De rode roos (kort verhaal)

Langzaam dwarrelden de tere rode blaadjes met de matte glans van dure zijde waar miljoenen rupsen aan gesponnen hadden, naar het schelpenpad waar een amper waarneembare windvlaag ze even deed opwippen als in een laatste voorzichtige stuiptrekking.

Hoe toepasselijk dacht hij terwijl zijn ogen de blaadjes volgden; de laatste stuiptrekking.
Hij zat al in de reservetijd van zijn herfst en als hij in de spiegel keek was er geen blaadje meer te bekennen. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Zo kaal als een biljartbal maar zo rimpelig als een oude leren voetbal die sinds mensenheugenis ergens lag te vergaan.
Zijn ogen die vroeger zo blauw waren dat menig meisje er geen weerstand aan kon bieden, dreven nu flets in een poel van overtollig traanvocht tussen hangende en uitgezakte oogleden. Het deppen van zijn ooghoeken was in de loop der jaren een gewoonte geworden, zijn zakdoek was met hem vergroeid.

Ach vroeger, vroeger was hij een knappe vent, recht van lijf en leden, een dikke bos haar en een charmante glimlach. Hij keek niet op een vriendinnetje, waarom zou hij, hij kon er aan iedere vinger wel 10 krijgen.
En wat een jaloezie veroorzaakte het toen hij eindelijk zijn keus maakte en met het mooiste meisje ooit trouwde. Een sprookjeshuwelijk vond men.
Hij begreep nog steeds niet helemaal hoe hij in haar netten verstrikt was geraakt. Ja, ijdelheid, dat begreep hij inmiddels wel. En ook nog eens ijdelheid van beide kanten: zij de knapste jongen en hij het knapste meisje.
En maar niet luisteren naar de wijze raad van zijn ouders die hem probeerden te vertellen dat een knap snoetje een buitenkant is en ook nog eens vergankelijk. "De binnenkant, daar gaat het om, daar moet je je hele leven mee toekunnen!"

Dat 'hele leven' hadden ze niet gehaald. Het duurde wel heel erg kort voor ze er beiden genoeg van hadden.
Van haar mocht hij niet naar andere vrouwen kijken terwijl zij zelf ongegeneerd bleef flirten met ieder man die ze tegenkwamen. De ruzies waren niet van de lucht, er werden harde woorden gesproken!
Zijn ijdelheid verplichtte hem boos te zijn toen hij ingeruild werd voor een mooier maar vooral rijker exemplaar. De boosheid duurde niet lang en hij genoot van zijn herwonnen vrijheid.

Maar toch kon hij haar niet vergeten; naarmate hij ouder werd vergat hij de scherpe kantjes en werden de romantische herinneringen sterker, deden hem zelfs glimlachen.
Met nog weinig toekomst en heel veel verleden had hij zijn achterneefje haar naam laten Googelen. Dit leerde hem dat schoonheid niet gelijk stond aan geluk en inderdaad vergankelijk was. Zeer vergankelijk zelfs.
Hier stond hij voor haar graf met de brede hoge steen waarop, even tellen, maar liefst 4 ex echtgenoten vermeld stonden. Exclusief zijn naam.

Vier, dacht hij, nee vijf keer getrouwd!!!
Hij plukte verder aan de roos: zij hield niet van me..... zie hield van me.....  ze hield niet van me.....
En het laatste blaadje voegde zich zigzaggend bij zijn voorgangers.

Helen


maandag 19 juni 2017

De Noordkaap

Niet een voor de hand liggend onderwerp op een snikhete dag als vandaag.
Of misschien ook wel, zeker voor diegenen die net als ik, 22+ te warm vinden. Ga nou niet zeggen dat ik een ondankbare zeurpiet ben want ik vind het echt fijn dat de zon schijnt en het eindelijk eens een keertje niet waait.

Zo nu en dan zie ik de blaadjes aan de perenboom zachtjes bewegen maar meer ook niet. Ook zij hebben het warm.
In de pruimenboom nestelen pa en ma houtduif die elkaar met een diep koerend geluid de liefde verklaren.
Vlindertjes dartelen door de tuin en de bijtjes controleren regelmatig de struik met Theerozen die ineens losbarst in een heftige bloei.
De honden liggen uitgeteld op de koelste plekken in huis of in het gras in de schaduw van de bomen.

En dan, op zo'n moment denk ik ineens aan de Noordkaap.
Vijf jaar geleden waren wij rond deze tijd bezig met de voorbereidingen voor de camperreis naar het meest noordelijke puntje van het Europese vasteland. Ondanks dat iedereen riep dat je de Noordkaap minsten 1 keer in je leven gezien moest hebben, was het niet het doel van onze reis.
Foto: Helen Varras
Het doel was de reis op zich; 8 weken met de camper onderweg zijn via Zweden,  Finland, de Noordkaap, de Noorse kust en Denemarken. Vooral de reis terug langs de Noorse kust leek ons geweldig. En we werden niet teleurgesteld. Als je ooit die kant op wilt, houd dan zo veel mogelijk de kust aan en indien mogelijk, de kleinste (begaanbare) binnenwegen. De Fjorden en hun dorpjes, de soms bijna onbegaanbare tunnels en last but not least de adembenemend mooie Fjorden.

Maar terug naar de Noordkaap, destijds geen goedkope onderneming omdat je twee maal tolgeld moest betalen voor de onvermijdelijke laatste tunnel en nog eens parkeergeld op de kaap zelf. Al met al waren we 140 Euro kwijt voor 2 dagen.
We kwamen aan met enorme hagel-, regen- en onweersbuien. Zo hevig dat we onderweg twee keer moesten stoppen omdat doorrijden te gevaarlijk was. Maar wel een belevenis!

De volgende dag was het prachtig weer en keken we diep onder de indruk, uit over die enorme oceaan die ons scheidde van de Noordpool; de Baretnszzee.
De cruiseschepen die ver beneden ons voorbij kwamen tuffen, leken op  miniatuurbootjes. Zo nu en dan hoorde je vanaf de schepen een verdwaalde stem die de bijzonderheden van deze plek door de luidsprekers schalde.

Bovenop de kaap was het een drukte van belang. Hordes bussen die honderden toeristen uitbraakten; allen voorzien van gekleurde nummers die aangaven bij welke bus je hoorde. Zo liepen er bijvoorbeeld tientallen mensen met rode plaatjes met het getal 34 of gele plaatjes met nummer 86. En zo kan ik nog even doorgaan, alle kleuren en nummers waren vertegenwoordigd.
Al deze mensen hadden geboekt voor een non-stop reis met bussen die van alle gemakken waren voorzien en met meerdere chauffeurs de reis in 1 keer konden maken.
Een aardige Fransman vertelde ons dat hij eerst naar Nederland was gereisd, daar op de bus was gestapt en na 3 dagen hier een dag mocht rondkijken. Na een paar uur vertrokken de bussen en 's avonds was het weer stil. Restte nog verdwaalde 'nummerplaatjes' (nu maar hopen dat deze mensen niet in de verkeerde bus waren gestapt.....) en de campeerders (campers en tentjes) die genoten van de zon die maar niet onder ging.

Foto: Helen Varras
Maar of iedereen uit al die bussen ook zo genoot.....
Het beeld van de oude Japanse mevrouw die doodmoe (of gedemotiveerd) over de Noordkaap sjokte en zich ongetwijfeld afvroeg waarom ze toch geluisterd had naar haar kinderen die zeiden: "Eerst de Noordkaap zien en dan sterven" en "Okâsan, je hebt dan mooie verhalen voor je kleinkinderen" (Onzin dacht okâsan, de kleinkinderen zijn allemaal mee!!) komt nog regelmatig terug.
Haar vermoeide slepende tred, het gebogen hoofd met de grote hoed, geen oog voor haar omgeving.
Ik had bijna mijn armen om haar heen geslagen, ze maakte zo'n verloren en verlaten indruk!

https://www.bol.com/nl/p/observaties/9200000075536088/?suggestionType=featured_product&suggestedFor=helen%20varra&originalSearchContext=media_all&originalSection=mainDe reis naar de Noordkaap inspireerde mij wel tot het schijven van mijn eerste e-boekje. De verscheidenheid aan mensen en natuur, overnachten in het wild of op een camping, het observeren heeft (herkenbare) verhalen opgeleverd. De naam voor het e-boekje was dan ook snel bedacht: 'Observaties'.

Kijken en observeren lieve mensen, is een groot goed. Je hoeft het niet perse met je ogen te doen. Het kan door te luisteren, te ruiken en te voelen (leg je hand eens op een door de zon verwarmde rots).
Maar observeer vooral met je hart, zet het wijd open en laat alles binnenkomen.

Helen

vrijdag 16 juni 2017

De man aan het kanaal (kort verhaal)

   Met als extra kleding een pet, sjaal en handschoenen, was hij goed beschermd tegen de toch wel koude voorjaarswind die recht over de vlakke weilanden en het kanaal het zand op de kade deed opwaaien. De luiken van de 18e-eeuwse boerderij achter hem rammelden.
Thuis had hij zich zoals gewoonlijk, weinig aangetrokken van de bezorgdheid van zijn vrouw die vond dat het te koud was voor zijn geliefde ritje naar de plek waar hij uren kon genieten van de voorbijvarende boten en een praatje kon maken met de oude gepensioneerden uit zijn dorpje.
Sinds hij geen auto meer reed en volledig afhankelijk was van anderen, was dit uitje hem bijna heilig geworden.

   Hij dook weg in de kraag van zijn jas en keek hoe de golven tegen de kade sloegen. Gelukkig lag er geen schip zodat hij vrij uitzicht had. Soms lagen er grote Rijnaken te wachten tot ze door konden varen naar de zandafgraving een paar kilometer verderop. En een lege Rijnaak lag hoog in het water waardoor het zijn volledige uitzicht benam. Natuurlijk kon hij ook naar de haven gaan die slechts 500 meter verderop was maar hij vond het terrein daar wat moeilijk begaanbaar.
Zijn gedachten dwaalden af naar vroegere tijden en langzaam vervaagde het gerammel van de luiken en voelde hij de wind niet meer. In gedachten zat hij weer in zijn comfortabele auto waarmee hij tienduizenden kilometers per jaar reed.
Zelf noemde hij zich energiek, zijn vrienden noemden hem gedreven en zijn gezin onrustig. Want ook op zondag kwam hij niet tot rust en ging de hele familie op pad naar opa's en oma's, ooms en tantes, uitjes naar de hei, het strand, de bossen. Altijd waren ze onderweg omdat hij niet stil kon zitten.
Zelf had hij daar geen spijt van, zeker niet toen hij ziek werd en vooral het eerste jaar niet kon accepteren dat hij uitgerangeerd was. Want zo voelde het: 'uitgerangeerd', niet meer meetellen, de grip op zijn leven kwijtraken, denken dat je geen man en vader meer was. Dat woog voor hem veel zwaarder dan zijn ziekte met alle bijbehorende fysieke problemen.
Dat het ook een enorme wissel op zijn gezin trok en ook zij moesten leren omgaan met een man en papa die altijd thuis was en bijzonder opstandig was, drong wel tot hem door maar het kwam hem niet uit; hij kon dat er gewoon niet bij hebben.

  De schelle schreeuw van een meeuw haalde hem uit zijn gedachten en hij keek gefascineerd toe hoe de vogel met een snelle duik een vis uit het kanaal haalde en deze opschrokte voor zijn soortgenoten zich ook op de prooi stortten.
Een dappere toerist in een motorboot pufte voorbij en zwaaide. Hij zwaaide terug en stak zijn duim omhoog.
Daarachter verscheen de enorme Aak 'Concordia' die hier regelmatig voorbijkwam. Ook deze keer toeterde de schipper naar hem. Opnieuw stak hij zijn hand op en zwaaide. Het deed hem goed dat je zo ook contacten kon leggen. Toch heel wat beter dan de moderne Sociale Media op de computer.

   De wind voerde het geluid van de Kieviten en Steltlopers uit het weiland aan de overkant met zich mee. Als je goed luisterde was er hier genoeg te horen en toch was het zo heerlijk rustig.
Hij voelde zich dan ook bijna overvallen door de stem achter zich: "Morgen Van Douwen! Ik dacht al dat je hier zou zitten" en hij kreeg een goedmoedig klapje op zijn schouder.
"Goedemorgen Santema, ook even aan de wandel?" En beide heren begonnen, hoe voorspelbaar, een praatje over het weer.
Hoe aardig hij Santema ook vond, de man kon bijzonder langdradig zijn waardoor hij al gauw zijn interesse in de verhalen verloor. Daardoor voelde hij ook hoe koud de wind nog was en wreef zijn gehandschoende handen stevig langs elkaar. De sjaal bleek toch niet zo erg warm meer te zijn en zijn oren die onder de pet uitstaken, koelden nu snel af. Maar Santema zag het niet en kletste gezellig door.
"Sorry Santema:" zei hij. "Ik zit hier al een poosje en man wat is het koud! Mijn vrouw had gelijk, ik had mij veel warmer moeten aankleden. Ik ga terug als je het niet erg vindt".
Santema keek naar hem en gebruikte een aloud grapje tussen hen om afscheid te nemen: "Natuurlijk Van Douwen, ga maar naar huis en warm je voeten bij het vuur, ik blijf hier nog even".

   Dat grapje, zijn eigen grapje, maakte hem aan het lachen: "Doe ik! Tot de volgende keer".
Hij draaide aan het sleuteltje, zette zijn rolstoel in de eerste versnelling en reed langzaam weg, de wind in de rug en zich niet bewust van de gedachten van Santema die hem vol bewondering nakeek, zich afvragend of hij zelf het gemis van beide benen zo gemakkelijk zou kunnen accepteren.
Petje af voor Van Douwen dacht Santema terwijl hij het onderwerp van zijn gedachten kleiner en kleiner zag worden en de wind het knerpende geluid van de banden van de rolstoel op het schelpenpad overstemde.

Helen

woensdag 14 juni 2017

De heggenschaar en ik

Eindelijk schijnt hier vandaag echt de zon, dwars door de sluierbewolking.
Waar de rest van Nederland al in badpak zat, was het hier grauw en regenachtig met veel wind. Maar waaien doet het hier 360 dagen per jaar, daar wen je aan.
Echter over de wind wilde ik het niet hebben, wel over de zon want daar maak ik graag gebruik van. Het gras was gelukkig droog genoeg om te maaien en dat heb ik vanmorgen als eerste gedaan (na mijn ontbijt, anders functioneer ik niet).

De elektrische grasmaaier heeft zijn best weer gedaan, helaas moesten de kleine bloempjes er weer aan geloven, wel weer jammer.
Toen het gras er weer netjes uitzag besloot ik ook de heg die aan de sloot bij het weiland grenst, te kortwieken. Een beetje onzinnig om je stoel met kussens te verhogen om er over heen te kunnen kijken!
Een van de twee vlierbesstruiken deed enorm zijn best om boom te wezen en hoe sneu ik het ook vond, er moest twee meter af.

De grasmaaier maakte plaats voor de heggenschaar, dezelfde waarmee ik een paar weken geleden ook de Buxushaagjes gemodelleerd heb. En niet alleen de Buxushaagjes...... ik heb toen het elektrische snoer ook maar 'ingekort'. En echt waar, dat was mij nog nooit eerder gebeurd!

Vol goede moed zette ik de 'schaar' in het riet waarna ik steeds dichter in de buurt van de haag kwam. Het snoer hield ik nauwlettend in de gaten want twee maal zoiets doms doen.... dat was mijn eer te  na.
De een na de andere tak verdween en het uitzicht werd wijder en wijder. De vlier was als laatste aan de beurt. En ja, toen gebeurde alsnog. Terwijl ik tevreden de heg en vlier inspecteerde, gebruikte de schaar zijn laatste stuiptrekking om toch nog even het snoer door te zagen. Nu begrijp ik dat hij het er om doet, gewoon om mij zo ontzettend blond te laten lijken!  (Over blond gesproken, mijn haar zat hierna beter dan ervoor.)
Gelukkig ben ik in staat zelf weer een nieuwe stekker aan het snoer te zetten en ondanks dat wel steeds korter wordt, kan het weer een ronde mee.

Vanaf nu hebben de heggenschaar en ik een haat-liefde verhouding. We kunnen niet zonder elkaar maar werken we samen, dan spatten de vonken eraf!

Helen

zondag 11 juni 2017

De Date (kort verhaal)

   Zingend liep ze door haar slaapkamer waar ze al lang van te voren de kleren voor vanavond had klaargelegd. Ze hield er niet van om vlak voor een afspraak nog na te moeten denken over haar uiterlijk, daar was ze te efficiënt voor.

  Als secretaresse zag ze ar altijd tip-top uit maar vandaag was een heel speciale dag, ze had een Date!
In een wereld van miljoenen vrijgezellen en bijna even veel Dating Sites was een Date natuurlijk niet uniek. Maar wel voor haar, de 40 jarige vrijgezelle die nog nooit de juiste man was tegengekomen.
De juiste mannen waren haar wel tegengekomen maar dat was niet tot haar doorgedrongen, ze had veel te veel voorkeuren op haar lijstje staan maar ook daar was ze zich niet van bewust. Anderen wel en die zagen haar bij voorbaat al als een oude maar nog steeds knappe dame,  de laatste jaren eenzaam in een aanleunwoning slijten.
Ze had daar om moeten lachen: "Beter wachten op de ware dan een paar echtscheidingen", zei ze en keek meewarig naar het aantal gescheiden collega's waarvan een enkeling al met een derde leg bezig was.

   Vanavond was het dan zover, haar eerste echte serieuze date. Het hele profiel, inclusief de foto, sloten naadloos aan bij haar verlanglijstje. Een lange - zij was ook niet klein en ze knuffelde nu eenmaal liever onder iemands kin dan met iemand onder haar kin - rijzige man van begin 50 die ergens een directeurspost vervulde, trouw en oprecht was, bereisd, al jaren gescheiden en de kinderen het huis uit, plannen om met vervroegd pensioen te gaan, gevoel voor humor, klassiek gekleed, net als zij een sportief golfer en nog veel meer.
Na een degelijk aantal e-mails werd de afspraak gemaakt; een kennismakingsetentje bij een zeer gerenommeerd restaurant.

   Ze draaide nog een rondje voor de spiegel en vond dat ze er op haar hoge hakken en in haar simpele maar elegante zwarte jurkje perfect uitzag.
In de gang trok ze haar jas aan, pakte de auto- en huissleutels en vertrok.

   Bij het restaurant keek de korte gezette jongeman die qua figuur in alle opzichten op zijn moeder leek maar het knappe gezicht van zijn vader had geërfd, met een mengeling van spanning en irritatie op zijn horloge.
Hij stond hier ruim op tijd de wachten op de Date, alles behalve te laat want dat maakte een enorm slechte indruk. De tijd van de afspraak kwam steeds dichterbij maar er was nog niemand te zien. Opnieuw keek hij op zijn horloge en opnieuw tuurde hij de straat af. Het was druk dus hoopte hij dat hij haar zou herkennen tussen al die mensen. Het voordeel was dat ze een vrouw alleen zou zijn en hij kende haar gezicht van de foto. Hij mocht haar onder geen beding mislopen. Zijn mobieltje ging, van schrik kreeg hij het dingetje dat "Have a little Faith" van Joe Cocker speelde, amper uit zijn binnenzak. "Ja papa? Waar ben je nu? Wat.... nee.... dat meen je niet!! Ja, ik weet dat je wat later zou komen maar dat de Mercedes juist nu een lekke band moet hebben! Ja, ja.... dat is jouw schuld niet, dat snap ik. Ja, ik zal het haar zeggen, tot zo!"

   Hij keek weer naarstig om zich heen, zich niet bewust van de lange slanke vrouw die bijna met afschuw naar de man van de foto op de Dating Site had gekeken en zich afvroeg waarom iemand op zo'n site ouder wilde lijken in plaats van jonger, dat zou toch meer voor de hand liggen. En waarom iemand zo verschrikkelijk over leeftijd en lengte moest liegen. Wegwezen, dacht ze en stapte teleurgesteld maar met haar neus in de lucht, stevig door.

Helen

vrijdag 9 juni 2017

De kus op de wang

'De hele wereld is onderhevig aan ontwikkelingen.'

Als ik dit schrijf dan gaan (denk ik) jullie eerste gedachten uit naar technische dingen zoals raketten naar Mars, auto's, bedrijven, mobiele telefoons, sociale media. Maar ook onze mode, taal en gedragingen zijn onderhevig aan ontwikkelingen. We schrijven, praten en groeten niet meer zoals we dat in de 19e en 20ste eeuw deden. Onze smaak verandert, al of niet aangestuurd door het heersende modebeeld.
Iedere generatie tieners kent wel de ietwat gefrustreerde roep van de ouders: "Zet die rotmuziek eens uit! Niet om aan te horen! In onze jeugd had je tenminste nog echte muziek".

Ik wil even doorgaan op de 'gedragingen' en het 'groeten'.
Gelukkig wuiven (prachtig woord!) Koningin Maxima en Koning Willem Alexander niet meer zo als Koningin Emma of haar dochter Wilhelmina. Die wuifden van zich af, let maar eens goed op als je ze in oude filmpjes ziet.
We zijn met z'n allen een stuk losser geworden in onze begroetingen. Naar elkaar maar ook naar wildvreemden en hiermee kom ik bij 'de kus op de wang'.

Nog steeds niet gepensioneerd maar statistisch toch al 2 generaties mee gaand, kan ik mij de tijd dat er helemaal geen kus op de wang was, nog goed herinneren. Ja, wel bij mensen die je lief had zoals je ouders, broers of zusters, misschien een tante en oma maar niet bij vrienden en al helemaal niet bij onbekenden.
Maar heel, heel langzaam sloop de kus op de wang bij niet familieleden en vrienden er in.
Slechts 1 kusje, een oprecht kusje dat midden op je wang geplaatst werd en dat ook echt het geluid van een welgemeend kusje had.
En toen het ene kusje ingeburgerd was, werden het twee kusjes al of niet zonder geluid; ze werden namelijk steeds meer geblazen. Heel licht raakte de ene wang de andere en blies je voorzichtig ergens in de lucht ter hoogte van een oor. Door dat oor kon je natuurlijk niet te hard blazen.

En sinds alweer een redelijk aantal jaren kennen we drie kusjes. Als dat alleen nog maar voor intimi was, vond ik dat nog niet zo erg ondanks dat ik in het stadium van een kruising tussen 1 en 2 kusjes ben blijven hangen. Maar iedereen doet het!
Je wordt op een verjaardag voorgesteld aan nieuwe vrienden van het feestvarken en hup, 3 kusjes van een totale vreemde. Je kijkt voor de verandering een keertje naar een show en ja hoor, mensen die elkaar nog nooit eerder hebben gezien, kussen elkaar 3 keer op de wang!

En nog niet zo lang geleden kreeg ik ineens 4 kusjes! Dat schijnt de nieuwe 'ontwikkeling' (of is het 'mode') te zijn. Nog even en we besteden de helft van de tijd bij vriendschappen aan het blazen van 4 kusjes.
Je zal op een verjaardag of feestje met zo'n 50 mensen zijn. Reken maar uit, 50 x 4 is 200 kusjes. En aan 5 kusjes wil ik al helemaal niet denken.
Maar wat is dan nog de waarde van die kusjes, vraag ik mij af.

En dat in een tijd waar alles steeds schoner, hygiënischer, bacteriedodend (leve de Dettol en daardoor de groei van allergieën) moet zijn. Weet jij wat een wildvreemde in je oor blaast?
Misschien zijn de kussers onbewust op zoek naar de Kikker die Prins wordt....

En dan verlang ik weer naar vroeger (zo oud ben ik dus wel....) waarin een stevige korte handdruk meer zegt over degene die tegenover je staat dan een nietszeggende blaas in de buurt van je oor.
Wat dat betreft doen de Fransen het veel beter: bij iedere begroeting een stevige handdruk en een glimlach.
Maar ook verlang ik terug naar een welgemeende omhelzing bij de mensen waar je echt om geeft door even een arm om elkaar heen te slaan en de wangen tegen elkaar te leggen. Oprechte warmte die ik zo ontzettend veel meer vind zeggen dan 3 (oh nee, 4) kussen die maar door iedereen aan iedereen gegeven kunnen worden. De omhelzing daarentegen, is voor intimi. De stevige hand mag van mij de plaats van de kussen weer innemen.

Jullie en gezellig en vooral zonnig weekend wensend,

Helen.

woensdag 7 juni 2017

Van dik hout zaagt men planken

Tijdens de storm van gisteren moest ik daar ineens aan denken.
Het gezegde bestaat natuurlijk al eeuwen en ik denk dat ook iedereen de betekenis wel kent.

Mijn grootouders, tantes, oom en moeder (R)
December 1945
Maar dit gezegde is voor mij onlosmakelijk verbonden met een kort gedichtje van 'oom' Klaas die geen geen echte oom was maar behoorde tot de grote vriendenkring van mijn moeder, haar zusters en broer. Deze vrienden vonden altijd onderdak en gezelligheid bij mijn grootouders. Graag kijk ik nog in de foto albums uit die tijd; langwerpige boeken met een zwarte kaft en bruine bladzijden met daarin kleine sneetjes waar de hoekjes van de foto's doorheen geduwd werden.
Ik zie dan jongens en meisjes in de leeftijd van 17 tot 24 die half zittend en staand, lachend op de foto gaan. Jongens met ronde brilletjes, het haar boven de oren en aan de achterkant kort geknipt. Onwillige kuiven met Brillantine. Broeken met bijna rechte pijpen die aan de onderkant omgeslagen zijn. Jasjes met een gesloten knoop.
Of in de zomer op de steiger aan de Zaan. De dames zittend in badpak of tweedelig badpak (zoals de bikini toen nog heette en waarvan mijn overgrootmoeder zei: "Kind, is dat wel verstandig? Daar kunnen mannen niet tegen"), achteroverleunend en de enkels over elkaar geslagen. De mannen staand of op hun hurken, de zwembroeken nog boven de navel. Wat mij vooral opvalt is dat iedereen in die tijd slank was. Maar dit zijn foto's van in of vlak na de oorlog.

Veel van deze vriendschappen waren levenslang. Ik kan mij  nog een reünie herinneren in de jaren 70.
Helaas waren aan aantal vrienden al overleden maar bijna iedereen van de foto's was er. Wat een dag, wat een gelach. Want lachen konden ze.
Oom Klaas was dus zo'n vriend die ik tot een paar jaar voor zijn dood nog mee heb mogen maken. Helaas werd hij kort nadat hij na de dood van zijn vrouw weer een partner had, erg dement en het laatste nieuws dateert uit 2008 toen hij niemand meer herkende.

Oom Klaas kon prachtig gitaar spelen en schreef zelf zijn teksten. Waar hij vooral sterk in was, waren korte gedichtjes. Een 1 gedichtje ben ik nooit meer vergeten en heeft alles te maken met het gezegde waar ik mee begon: van dik hout zaagt men planken.

Als ode aan oom Klaas die zo graag mocht lachen, gitaar spelen en dichten:

'Een Den uit Frederiksoord
 Was bezig af te slanken
 Want van een Eik had zij gehoord
 Van dik hout zaagt men planken'

Helen

zondag 4 juni 2017

Boeken, kakelende kippen en macaroni

De zon schijnt, het waait en de luie stoel staat klaar om er straks in te.... juist, luieren.
Nu zit ik aan mijn eerste ochtendkopje en kijk mijmerend uit over de tuin. Mijn achtergrondmuziek is de wind in de bomen en het kakelen van mijn goudbruine Serama krieltje.

Serama's zijn de kleinste soort krielkipjes, kriel-krieltjes. Er lopen er 3 in de ren: de goudbruine, een zwartwitte en een bijna zwarte met donkerbruine veertjes. Het is een schattig en uiterst vriendelijk ras en ideaal voor kinderen die (onder toezicht) even met een kipje willen knuffelen.
De eitjes van de Serama zijn uiteraard ook 'kriel' maar wel erg lekker. Mijn Goudbruine is de meest trouwe eierlegster en kakelt daarbij dat het een lieve lust is. Soms worden de andere krieltjes (6 in totaal) daar wat onrustig van, net of ze niet kunnen wachten het wonder Krielei te kunnen aanschouwen. Misschien is de oudste van 9, een Javaanse Kriel, ietwat jaloers. Niet dat ze zich zo gedraagt, integendeel, maar ze legt al zeker 6 jaar geen eieren meer.
De jongste hond moet ook altijd even komen kijken, hij vindt de kippen een eeuwigdurende bron van vermaak, bemoeit zich ermee als er even gekibbeld wordt en wacht ook met spanning af tot het ei gelegd is.
Lang leve het landleven!

Het ruikt hier zo lekker. In de Slow Cooker staan de groenten voor de macaroni te garen.
Waar ik vroeger met tegenzin 's middags ging koken (ik ben geen Chef en begin altijd te laat), verheug ik mij er nu 's morgens op alle ingrediënten voor de maaltijd van de dag in de Slow Cooker te doen en de rest van de dag genietend de heerlijke geuren op te snuiven. Het heeft slechts 1 nadeel.... ik heb eind van de middag zoveel trek dat ik mij moet beheersen niet meer te eten dan goed voor mij is!
Meer over de Slow Cooker op mijn pagina die je ook in de rechter kolom onder de verkooppunten van mijn boekje vindt. Mocht jezelf een recept op deze pagina delen, mail mij.

Vorige week heb ik zo'n ontzettend leuk boek gelezen! Een boek dat je in een adem uit kunt lezen maar het niet doet omdat je zo lang mogelijk mee wilt doen.
Het boek 'Pogingen iets van het leven te maken. Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83,5 jaar', winnaar NS publieksprijs 2016., Meulenhof Boekerij B.V.
Recensie: 'Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog moeten bestaan uit koffie drinken achter de geraniums? In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met de ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid te nemen van dit charmante personage...'

Ook ik ben ontzettend van Hendrik Groen gaan houden, hij zou beslist mijn opa mogen zijn en wat was ik dan graag bij hem op bezoek gegaan.
Het boekje heeft mij ook aan het denken gezet want eerlijk is eerlijk, ik zit nog maar 22 jaar van Hendrik verwijderd. Zijn dagboek kan zomaar over 22 jaar mijn deel van leven zijn. En wat is nu 22 jaar....
Toen ik ruim 10 jaar geleden tegen mijn wijze oude buurvrouw (nu 94) zei: "Soms ben ik een beetje jaloers op u. Heerlijk met pensioen, niets hoeft meer" antwoordde ze: "Het klinkt zo heerlijk maar weet je, in mijn hoofd ben ik nog 20 maar mijn lijf wil niet meer mee. En dat 'botst' wel eens".
Ze heeft gelijk, in je hoofd verander je niet, wil je nog van alles en denk je dat je dat ook kan. Maar mijn buurvrouw die overigens nog steeds in haar huisje woont, en Hendrik hebben gelijk. Het lijf gaat achterlopen.
De manier waarop Hendrik Groen er mee omgaat vind ik ontroerend en dapper. Mocht je het nog niet gelezen hebben, dan nu doen!

Fijne Pinksterdagen!

Helen


dinsdag 30 mei 2017

'Observaties' in 'Kampeerauto' no. 5

Niet geheel zonder trots wil ik hier even vermelden dat er in de 'Kampeerauto', het magazine van de NKC (Nederlandse Kampeerauto Club en met 41.000 leden de grootste van Europa!) een recensie staat van mijn boekje 'Observaties'.

Natuurlijk wil ik de NKC vanaf hier ontzettend bedanken! Ik hoop dat er zich nog meer leden gaan aansluiten bij deze fantastische vereniging die op alle fronten de belangen van iedere camperaar behartigt.

De recensie luidt als volgt:

https://www.nkc.nl/ "Wie reist, ziet veel mensen en heeft vaak tijd genoeg om ze te observeren en soms zelfs over ze te fantaseren. De medemens wordt zo snel in een hokje geplaatst, al kan de werkelijkheid soms heel anders blijken.
Helen Varras, pseudoniem van een NKC-lid, heeft twaalf camperverhalen geschreven en uitgegeven in het e-book 'Observaties'.
Ze zijn geheel ontsproten aan de fantasie van de schrijfster, maar vinden wel hun oorsprong in vele reizen met de camper door Europa. Zo nu en dan leidt dat tot voor camperaars herkenbare taferelen.
Een heerlijk boek om even bij weg te dromen."


Observaties, Helen Varras, Smashwords Edition, e-book, 4,50 Euro."

!!! Het boekje is ook verkrijgbaar bij Bol.com, Kobo en iBook (Apple) !!! De link naar het boekje vindt u aan de rechterkant in dit Blog.

Helen

maandag 29 mei 2017

Klassieke muziek, knuffels en een Pluviofiel

De week begint een stuk koeler!

Ongetwijfeld hebben jullie allemaal genoten van de tropische temperaturen in ons kleine 'kikkerlandje'.
Zaterdag was het hier om half 6 's middags nog 29 graden. Hoeveel ik ook van zon houd, zodra het boven de 22 graden komt vind ik het al tropisch.
In de 10 jaar dat ik alleen was, heb ik er serieus aan gedacht mij in te schrijven bij een Dating Site voor Inuit (de officiële benaming voor Eskimo's).

Net als mijn honden verstop ik mij op warme dagen graag op een schaduwrijke plek. Mijn energie zakt tot het nulpunt en ik ben 'mijzelf te veel'.
Gelukkig begon de warme zaterdag mooier dan ik mij had kunnen wensen. Ik had bijzonder bezoek, een vriendschap die terug gaat tot 1982. Reken maar uit, 35 jaar!! En goede vriendschappen verdwijnen nooit!
Ik heb dan ook genoten en hoorde later van mijn lieve buurvrouw dat ze het zo fijn vond om zoveel gelach te horen. Een bezoek met knuffels waar ik nog lang op teer en die veel emoties losmaakten. Een forse vleug Vroeger met een stevige vleug Heden. En alles mooi met elkaar verweven, afgewerkt met een prachtige gouden rand.
Voor herhaling vatbaar!

Zondag was gelukkig een minder warme dag ook al kwam de temperatuur nog boven mijn maximum van 22 graden uit. Er stond alweer behoorlijk veel wind maar die maakte het heerlijk aangenaam zodat ik ontspannen buiten mijn morgenkopje heb gedronken.

's Middags had ik heel andere plannen waar ik mij ook ontzettend op verheugde.
Ik heb al eerder genoemd dat ik heel erg van klassieke muziek houdt. Tijdens het schrijven draai ik bijna altijd klassieke muziek die ook bijna altijd past bij de tekst in het boek. Of zou het andersom zijn.... zou de muziek de tekst en sfeer beïnvloeden? Hmmm... hier ga ik serieus over nadenken..... wordt vervolgd.

http://www.fogelsangh-state.nl/Op het prachtige Friese Buiten 'Fogelsang State' was een 'inloop concert'. Verschillende musici van jong tot 'oud' spelen iedere laatste zondag van mei, juni, juli, augustus, september en oktober voor een muziekminnend publiek. Deze evenementen worden 'Muziek rond de Vleugel' genoemd.
Deze concerten en vele anderen, worden georganiseerd door Stichting Kunstkring Hardegarijp die geheel door vrijwilligers wordt gerund.
De muziekevenementen worden altijd goed bezocht en zijn zeer de moeite waard.
De locaties van de huisconcerten verschillen maar 'Muziek rond de Vleugel' vindt dus op Fogelsang State plaats.

Gistermiddag mocht ik luisteren naar Trio Duetto  met  Lidwien van der Veer( mezzo sopraan)  zang, Gerda Groeneveld (alt)  zang, Bauke Sienema  (piano) ; Nyne Schippers piano; Metty van Gorkum ( piano) en Gerard van Gorkum( dwarsfluit).
http://www.fogelsangh-state.nl/Ik zat in een van de prachtige kamers van de State met voor mij de musici die allemaal vol overgave speelden en zongen. Links van mij keek ik uit op de oprit van de State en genoot van de prachtige oude bomen die volop in het frisse groene blad staan. De entree van de oprit voert over een 'gracht' waarin de bomen weerspiegelen. In de kleine stille momenten en de pauze, hoorde je de vele vogels in het park hun eigen concert ten gehore brengen. Puur, puur genieten.
Het was ook fijn om weer bekende gezichten te zien en even een knuffel te geven en te krijgen. Het weekend bewees opnieuw dat Knuffels (ja, met een hoofdletter!) bijzondere juweeltjes zijn die niets kosten maar wel heel veel vreugde brengen.
Maar ook van de rondleiding op de State heb ik genoten. Dank aan de enthousiaste gids.

En dan vandaag, maandag. Tot mijn grote vreugde regende het even vanmorgen! En als rasechte Pluviofiel genoot ik daar ontzettend van. Jullie zullen mij wel een beetje vreemd vinden maar ik houd echt van regen en ook van mist (de laatste natuurlijk minder als ik in de auto zit).
Regen en mist geven mij altijd zo'n 'thuis gevoel'. Behaaglijkheid, gezelligheid, een warm kopje thee, een lampje, kaarsje. De wereld is kleiner.... Niets mooier dan de druppels die van de bomen vallen. Dat zachte tikkende geluid dat ook leven betekent. In de zomer ruikt het dan zo heerlijk fris en in de herfst de geuren van de rottende bladeren en paddenstoelen. Regen en mist zijn de waterverf van de  natuur.

Morgen weer droog en tijd om de grasmaaier aan te zwengelen.
Daarna gaan de temperaturen weer omhoog en echt, dat gun ik iedereen die geen Pluviofiel is en van veel warmte en zon houdt.
Waar ik mij dan ga verstoppen? Daar moet ik nog even over denken....

Helen

woensdag 24 mei 2017

Geen Weer en Oude Vriendschappen

Het is vandaag 'Geen Weer'.

Al van kleins af aan mijn uitdrukking voor zo'n dag als vandaag waar de zon niet schijnt, het nauwelijks waait, er geen blauwe lucht is en waar het niet regent, sneeuwt, hagelt of mistig, of koud of warm is.

De vogeltjes in mijn tuin trekken zich hier niets van aan, ze kwetteren de hele dag, vliegen af en aan met mugjes en andere insecten en slaan alarm zodra er iets of iemand te dicht bij hun jongen komt.
Maar ze slaan geen alarm als de honden te dicht bij komen, die horen nu eenmaal bij de tuin.
De jongste hond (ik schreef hier al eerder over) is stapel op vogeltjes. Als het moet verdedigt hij ze ook tegen indringers.
Helaas is hij een vriendje verloren; een van de dikke gemoedelijke houtduiven is opgegeten door de Sperwer die hier natuurlijk ook rondvliegt. Triest zat de hond bij de berg veren, het enige dat nog over was van de duif.
Hij vond dat ik ook moest komen kijken. Terwijl hij daar zat bleef hij maar van de veren naar mij kijken en weer terug. Samen hebben we het opgeruimd.

Vandaag dus een echte dag om na mijn huishoudelijke werkzaamheden in de ochtenduren, weer aan mijn roman te schrijven.
Gistermiddag schoot ik ook zo lekker op, de tijd vloog voorbij en ik vond het jammer te moeten stoppen: er moet gegeten worden, niet alleen door mij maar ook door mijn 'zoo'.

En toen was het alweer avond, een avond waar ik mij op verheugde. Via Messenger kreeg ik een berichtje van een 'oude' (niet in leeftijd) dierbare vriend die vroeg of ik tijd had om weer even bij te praten. Altijd!
Onze vriendschap begint in 1999 toen ik in een klein dorpje ging wonen. Een schattig dorpje aan het water met een oude kern met enorme bomen, twee kerkjes, schattige huisjes en vooral ontzettend leuke en lieve mensen. Echt het dorpje uit 'Langs het tuinpad van mijn vader' van Wim Sonneveld.
Een dorpje dat voelde (en nog steeds voelt, ik woon er niet meer maar ben er regelmatig) als een warm bad.
En in dit dorpje woonde deze goede vriend in een klein bejaardenhuisje een blok verder dan mijn bejaardenhuisje.
Even uitleggen, wij zijn allesbehalve bejaard maar de huisjes werden ook verhuurd aan jonge mensen. Beslist een goede combinatie oud tussen jong in een dorp waar burenhulp nog heel vanzelfsprekend is.

Vriend en ik raakten aan de praat en in de jaren die volgden was het gewoon fijn om zo nu en dan even bij elkaar op bezoek te zijn, te praten, de blije en verdrietige dingetjes te delen en te genieten van klassieke muziek met een hapje en een drankje.
Onze levens waren onafhankelijk van elkaar op zijn tijd beslist turbulent te noemen en dat schiep ook een band. Nog even en we vieren 20 jaar vriendschap.
Beiden verhuisden we en zagen elkaar veel minder, soms hadden we meer dan een jaar geen contact. Maar zoals mijn goede 'oude' vriend gisteren zei: "We kunnen elkaar heel lang niet zien of spreken maar als het wel gebeurt beginnen we gewoon weer waar we gebleven waren!" En zo is dat.

Mijn vriend luistert niet alleen net als ik graag naar klassieke muziek, maar hij leest ook heel graag.
Ik zit er ernstig over te denken om te vragen of hij 'proof reader' wil zijn. Want als er iemand correct Nederlands schrijft en spreekt en een fantastisch en scherp gevoel voor humor heeft, dan is hij het wel.
Dank voor je vriendschap Vriend!!

Ik wens iedereen zo'n vriend (en gelukkig mag ik meerdere geweldige echte mesnen tot mijn vriendenkring rekenen!).

Ook wens ik iedereen een fijn en vooral zonnig weekend met goede gesprekken, boeken en muziek.

Helen